Pogorszenie się stanu znaczącej części hiszpańskiej sieci drogowej stanowi o wiele więcej niż problem wizerunkowy czy komfortu; jest to ekonomiczne brzemię pierwszej wagi dla sektora transportowego, ukryty podatek, który bezpośrednio podważa jego konkurencyjność i rentowność. Każda wyrwa, każda zniszczona nawierzchnia i każda źle skoordynowana robota przekładają się w pierwszej kolejności na stały upływ czasu i efektywności. Objazdy, odcinki z ograniczeniami prędkości i korki spowodowane zamkniętymi pasami znacząco wydłużają czas podróży, nie tylko opóźniając dostawy z ryzykiem kar, ale drastycznie obniżając produktywność flot i kierowców.
Bezpośredni wpływ na koszty operacyjne jest jeszcze bardziej odczuwalny i dotkliwy. Nierówna nawierzchnia powoduje wykładniczy wzrost zużycia paliwa, ponieważ pojazdy wykonują ciągły, dodatkowy wysiłek. Według szacunków branży to nadmierne zużycie może przekraczać 15% na najbardziej zniszczonych odcinkach. Do tego wycieku pieniędzy dochodzi przyspieszone i przedwczesne zużycie elementów krytycznych: opon, zawieszeń, hamulców i układów kierowniczych. Rachunki w warsztatach rosną, a żywotność ciężarówek skraca się, co utrudnia planowanie finansowe właścicieli firm i przedsiębiorców, którzy widzą, jak ich marże wyparowują z kilometra na kilometr.
Poza zimnymi liczbami, nieodłączna niebezpieczność dróg w złym stanie wprowadza nieakceptowalny czynnik ryzyka. Nieoczekiwana wyrwa może spowodować wszystko, od przebić opon i utraty ładunku po poważne wypadki w wyniku utraty panowania nad pojazdem. Zmęczenie kierowcy narasta, gdyż musi on nieustannie koncentrować się na omijaniu uszkodzeń, zwiększając prawdopodobieństwo błędu. To ciągłe napięcie ma głęboki ludzki koszt w postaci większego stresu i fizycznego wyczerpania, niszcząc dobrostan zawodowych kierowców.
W sferze konkurencyjności ten scenariusz stawia pod znakiem zapytania samą opłacalność wielu operacji. Dla niezależnego przewoźnika lub małej firmy te dodatkowe koszty – paliwo, nadzwyczajne utrzymanie, czas nieproduktywny – są bezpośrednio absorbowane przez ich już wąskie marże, co może stanowić różnicę między wygraniem lub przegraniem kontraktu. W skali makroekonomicznej ta nieefektywność podraża logistykę całego hiszpańskiego przemysłu, odbierając mu zwinność i podnosząc ostateczną cenę towarów, co jest poważną przeszkodą na wysoce konkurencyjnym rynku europejskim, gdzie liczy się każdy grosz.
Pogorszenie to generuje ponadto błędne koło kosztów pośrednich. Wypadkowość związana z nawierzchnią podnosi składki ubezpieczeniowe, a niepewność co do czasów dostawy osłabia zaufanie klientów. Obraz kraju z wadliwą siecią arterii komunikacyjnych może nawet zniechęcać do inwestycji logistycznych. Jednocześnie, większe zużycie paliwa i przedwczesne zużycie zwiększają ślad węglowy sektora, co jest absurdem w erze dekarbonizacji.
Ostatecznie, zły stan dróg nakłada cichą, ale dewastującą opłatę. Szacuje się, że dla przeciętnego przewoźnika te nadwyżkowe koszty mogą z łatwością wynosić kilka tysięcy euro rocznie na pojazd, kwota, która dusi gospodarkę podstawowej jednostki sektora. Ten ciągły upływ podważa zdolność firm do reinwestycji i modernizacji, obciążając ich przyszłość.
Inwestowanie w odpowiednie i zaplanowane utrzymanie sieci drogowej nie jest zatem luksusowym wydatkiem, ale strategiczną inwestycją w kręgosłup hiszpańskiej gospodarki. Jest to warunek niezbędny do uwolnienia transportu od brzemienia, które hamuje jego skuteczność, zagraża jego zrównoważonemu rozwojowi i, ostatecznie, osłabia konkurencyjność całego narodu. Jakość nawierzchni jest w rzeczywistości podstawą, na której opiera się płynność i wigor handlu oraz przemysłu.